ذهن شلوغ مهتا

استاد عزیز هم بعد از ماه ها امشب تماس گرفتن و در مورد بخش محاسبات عددی صحبت کردیم. به یه نتایجی هم رسیدیم. فقط مشکل اینجاست که حدود 9 ماه پیش تو این نقطه بودیم و اگر صحبت های امشب رو همون موقع داشتیم شاید سال 97 مقاله رو سابمیت میکردیم!! بازم خدا رو شکر.

یه سری مشکلات چسمی برام پیش اومده که میتونه خیلی خطرناک هم باشه. حتما باید فردا رو نوبت دکتر بگیرم.

حال و روز این روزها به طرز عجیبی خوبه. یکم ترسناک !! چند وقتی هست که غصه نخوردم. برای تولدم هم امسال همسر حسابی سورپرایزم کرد:) با برس برقی و یک عدد گوشواره. یادمه سالای قبل این روزا کلی ناراحت بودم. کاش بتونم یکم از زحمت هاش جبران کنم. 

خیلی وقتا میشینم و برای خونه جدید تصمیم گیری میکنم. چی بخرم و چی نخرم. با این که میدونم احتمالا با توجه به بودجه خرید همشون میوفته برای سال های آتی ولی بازم میگم فکر کردن بهش ضرری نداره. 

بچه ها دارن بزرگ میشن. به مادربزرگ پیر و بیمار و تنهام سر میزنم. ورزش میکنم و کمی هم به کارای خودم میرسم. عمر میگذره.

همسر جان یه مقدار رسالش رو جلو برده و خیلی امیدوار شدم. خیلی خوشحالم و خدا رو هزاران بار شکر میکنم. ان شالله که بتونه تا پایان سال مقالاتش بفرسته. خیلی خوشحالم که خونه نمیمونه و از وقتش استفاده میکنه. این طوری عذاب وجدان ندارم.  استاد من هم چنان از سال گذشته کارا رو عقب میندازه و اون مقاله ای که بعد به دنیا اومدن محمد شروع کردم هنوز سابمیت نشده. حالا محمد در 21 ماهگی خودش هست.منم خسته شدم و دیگه رهاش کردم. در حالی که مقاله کامله و فقط باید قسمت محاسبات عددی بنویسم. اما استاد واقعا بی انصافانه من میپیچونه. نمیخوام خودم اذیت کنم. آروم آروم میبندمش و میرم سراغ رساله. دیگه خودم اذیت نمیکنم. امید دارم مهر کار روی رساله رو شروع کنم.

محرم شروع شده و اینجا شرایط برای حضور در مراسم ها نداریم:( ذهنم خیلی درگیره. از یه طرف به خیلی چیزا باور دارم و از طرفی بعضی از حکمای دینمون برام قابل درک نیست. ازدواج دختر بچه ای که فیلمش لو رفت و حواشیش باعث شد ذهنم بیشتر درگیر بشه. عقلم نمیتونه یه چیزایی رو بپذیره. و از اون طرف میدونم که زندگیم مدیون همین خانوادم. تنها چیزی که به ذهنم میرسه اینه که دقیقا تقریبا نمیتونیم به هیچ حدیثی از گذشته اعتماد کنیم و بر اون مبنا حکم بدیم، یا اصلا قرار نیست فکر کنیم معصومین چجوری زندگی میکردن. به چند دلیل اول این که معجزه قران در عدم تحریفش هست پس روش زندگی معصومین یا سخنانشون قطعا تحریف شده هست. تو این روزا با این همه امکانات چقدر یک کلام چهل کلام داریم چه برسه به این همه سال انتقال و این که حقیقتا این سخنان یا رفتار مربوط به اون زمانه و اون فرهنگ و اون مردم با اون نژاد و اون طبع و اب و هوا و اون مخاطب هست. دلیلی نداره همه چیز رو کپی کنیم. اما در این صورت اعتقاد به معصومین جز خوندن ادعیه ها چه فایده ای داره؟ مگه نه این که قرار بود به قران و اهل بیت توما چنگ بزنیم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ گیر کردم.

میگن حدیث  داریم از امام صادق که دختر بهتره در منزل شوهر حیض ببینه  یعنی قبل اولین حیض شوهر کرده باشه.و ازدواج حضرت زهرا رو دلیل میدونن برای حسنه بودن این سنت. در مورد خیلی مسائل دیگه هم سند و دلیل میارن از احادیث. واقعیت اینه که وقتی کلاهم قاضی میکنم دین شده یه ابزار برای آزار جنس زن. قوانین نفقه، ارث، طلاق و .به ضرر زن هست. ناقص العقله و حق خیلی چیزها ازش صلب شده. مثل حضور در ورزشگاه. ورزش عمومی. شرکت در مسابقات و کلی کارای دیگه مثل راحت خندیدن، راحت پوشیدن، آواز و لذت بردن بی قید از زندگی همه ی این ها برای این که حجاب حفظ کنه و مرد تحریک نشه. حالا اگه خانومی تو ایران لباس تنگ بپوشه 100 نفر نگاش میکنن. تو غرب ولی این نگاه ها خیلی کمتره برای یه خانم که بیکینی پوشیده. یعنی راه حل اسلام غلط بوده؟ قطعا چیزی که تو کشور ما اجرا شده اشتباه محضه. این سوالا ذهنم درگیر کرده. شاید اصلا هدف این همه سخت گیری نبوده. مگه نه این که خدا از ابتدا به فرونهادن دیده دستور داده و بعد حجاب؟ پس همون مردم در سرزمین کفر بیشتر دارن دینداری میکنن. و این ها همه نتیجه ظلم و سخت گیری و اجبار هست. افراط در حجاب. افراطی که دست و پاگیره و بیشتر زاییده ذهن جنس مذکر هست. خدا نمیتونست وارد جزئیات حجاب بشه یا نمیخواست؟؟؟؟؟؟؟؟؟ خیلی ساده در مورد حجاب صحبت شده این اتفاقیه؟؟ به نظرم حدود حجاب باید کمتر از اونی باشه که فقهای ما میگن و اصرار دارن. وظیفه اصلی رو دوش خود انسان و هر دو جنسه که خودشون کنترل کنن نه این که همه ی بار بندازیم رو دوش زن

کاش به درک درستی از اعتقاداتم برسم و بتونم راه درست پیدا کنم. راهی که به خدا برسه

شکرت خدای خوبم. رهام نکن که بدون تو هیچم.

دوست دارم به خدا نزدیک تر بشم. اما عقلم یه جاهایی یاری نمیکنه. میخواد از راه خودش به خدا برسه. میترسم. از عاقبتم میترسم.

صدرا هم دیشب به دنیا اومده. 4 کیلو بوده. نهایتا مادرش سزارین شد. چون بچه چرخیده بود و درشت هم بود. 

استاد هم چنان کارارو عقب میندازه. قرار بود دیشب تماس بگیره که نگرفت. شایدم منتظر بود من تماس بگیرم و مطمئنا همین بهانه میکنه. هم صبح بهشون پیام دادم و هم ظهر ایمیل زدم که فراموش نکنن. بعیده فراموش کرده باشن.

خدایا خودت به خانوادم و عزیزانم سلامتی و تندرستی و شادی بده.

هزاران بار شکر

این طوری دیگه خالی بودن خونه هم تو چشم نیست. خدا رو شکر. فک کنم دیگه حتی نیاز نباشه فرش بخریم. همین قدیمی ها رو استفاده میکنیم یا فوقش قالیچه میگیریم که خیلی ارزون تر در بیاد برامون.

به استادم بگم یه سری مشکلات پیش میاد و نگم یجور مشکلات دیگه. تو دو راهی گیر کردم.

به این میگن ی علمی پژوهشی

8. برای یادگیری زبان محمد یه برنامه بچینم. البته که قبلش باید کمکش کنم زودتر فارسی صحبت کردن یاد بگیره.

9. برای رسالم و پیشبرد کارش یه فکر اساسی بکنم و استارت کار بزنم. 

ان شالله اگر بتونیم از پس قسطامون بر بیایم که واقعا یه معجزه میطلبه میخوام از این به بعد شروع کنم به پس انداز کردن برای یه خودروی خیلی خیلی ارزون.بعد مرتب با بچه ها برم پارک بانوان و جنگل و .

میخوام یه مامان شاد و کوچولو باشم.

متوجه شدم که استاد راهنما قراره برای یه مدت طولانی از ایران بره. هم خوبه و هم بد. خوبیش این که دیگه جلسات حضوری نخواهیم داشت و من مجبور نیستم با دو تا کوچولو برم تهران. از اون ور سرشون شلوغه. هنوز که هنوزه مقاله رو باز نکردن بخونن. مدت هاست که کارها رو پیگیری نمیکنن و زمان داره از دست میره. نهایتاً هم بهانه دارن که چون تو بچه کوچیک داشتی میخواستم بهت استراحت بدم. این در حالی هست که قبل به دنیا اومدن حلما فایل مقاله رو برای ایشون فرستاده بودم.

برای سردار سلیمانی غمگین شدم. اما نه در حد جنون چون میدونستم که آرزوشون همین شهادت بود و همین افتخار. بیشتر به حقی که بر گردن ما داشتن فکر میکردم. 

برای سقوط هواپیما خیلی ناراحت شدم. برام باورکردنی نبود. خیلی دردناک

حادثه کرمان من در حد جنون ناامید و غم زده کرد

اما خبر دخالت اشتباه انسانی!!!!!! در سقوط هواپیما و اصابت موشک سپاه و پرپر شدن این همه عزیز دیگه قابل تحمل نبود. بچه ها مریض بودن و خیلی بی تاب اما نمیتونستم گوشی رو کنار بزارم. بهت زده بودم. آرزو میکردم خواب باشه. یه لحظه گفتم نبودم و نمیدیم این روز. این غم قابل وصف نیست. از خودم خجالت کشیدم که ایرانی ام و متاسف شدم که فرزندانم تو این سرزمین به دنیا اوردم. غم و تأسف و سرافکندگی همش دنبال یه توجیه هستم هنوز نتونستم به زندگی عادی برگردم و میخوام این دور باطل تموم کنم. هم چنان خبرهای بد ادامه داره.سیل در سیستان بلوچستان و تصادفات و .

دیگه طاقت خبر نداریم.

یکی از بدترین ها هم رفتار مردمم. مردمی که یا سیاه سیاه میبینن یا سفید سفید. یا در هر صورت همیشه و با عجله در حال دفاع از نظام و توجیه هستن یا همیشه دنبال کوبیدن. حالا هم هر کدوم خبرها رو از دید خودشون و در جهت منافع خودشون تولید و نشر و بازنشر میکنن. همه خودشون صاحب نظر میدونن و به راحتی اوج درک خودشون با بلند کردن صدا و بی ادبی نشون میدن. انگار هرچی صدا بلندتر هرچه کوبنده تر هرچه بی ادبانه تر یعنی بیشتر فهمیدن و بیشتر درک کردن. اینجا عزاداری کردن هم بلد نیستن مردم. بازار شایعه داغه. بازار سوءاستفاده های ی داغ تر و قضاوت بیجا، دروغ، تهمت و ناسزا زیاد و زیاد.

خدایا به این سرزمین رحم کن. به فرزندانم و مردم کشورم رحم کن. آرامش رو به ایرانم برگردون و به مردمم 

هم چنان آرزو میکنم سیستم های پدافند رو آمریکا حک کرده باشه تا اشتباه خودی بوده باشه. این درد بی نهایته.

دیشب دوباره به خودم اومدم. بیدار موندم و کارهام یادداشت کردم. با خودم قول و قرار گذاشتم. از این به بعد هروز یه لیست از کارای فردام اماده میکنم. هر چند کوتاه یا بلند. 

گفتار درمان بهمون اطمینان داد که محمد اوتیسم نداره. گفت احتمالا ببریدش پیش روان شناس بهتون میگن اوتیسم گرید 3!!!! گرید 3 فک کنم یعنی شدید!! ولی این طور نیست. بعدا میبینید که حرف میاد. از نظر گفتاری محمد تو مرحله حلقی گیر کرده. یعنی در حد یک بچه شش ماهه:(  گفتار درمان گفت این بچه سالمه. البته گفتار درمانش یه سری علائم قبول نداره. مثلا پس رفت تو گفتار قبول نداره. میگه جلوی من حرفی نزده بود و شانسی بوده آب گفتنش!!!! یک سال کامل شبانه روز آب تکرار میکرد محمد!! امیدهای گفتار درمان باعث شد حالم خیلی بهتر باشه. فاصله جلسات به پنج روز کاهش داد و از حالت ریلکس هم خارج شدیم و دیگه جنبه دستوری گرفته تمرینات. محمد شدیدا مقاومت داره و اصلا همکاری نمیکنه. ضجه میزنه و من طاقت اشکاش ندارم:( از اون طرف تمرینات هم کم نیستن برای 5 روز. چون پسرک یا خوابه یا داره غذا میخوره و خودش هم کلی کار داره! خیلی سخت میشه توجهش به خودمون جلب کنیم.

حلما اگاهانه ماما و بابا میگه. محمد اما هنوز نه. هم چنان نگرانم. همه علائم یجوری توجیه میکنم. اما چند تا چیز سر جاش باقیه. 

اول پس رفت گفتاری. دوم نداشتن بازی های وانمودی. سوم، قان و قون نداشتن تو بچگی و چهارم عدم توجهش به اسمش وقتی صرفا کلمه محمد بدون هیچ منظوری برده میشه. کلا خیلی کم توجه هست و دستور پذیری خیلی پایینی داره. سخت میشه توجهش جلب کرد تا بره سراغ تقلید.

نکات مثبت این که تو این چند هفته بیش تر بای بای کرده. البته فقط از پدربزرگش در این مورد حرف شنوی داره!! خیلی علاقه مند به بازی با خواهرش هست و به شدت به خواهرش حسادت میکنه. پانتومیم میفهمه و بیش تر از انگشت اشاره دستش استفاده میکنه.

یادم اومد که اون روزهای وحشتناک ، حاج آقایی که سر کتاب باز کرده بود بهمون گفت این بچه سالمه، یادمه گفت خیالتون راحت این بچه تضمین شده هست و عاقبت بخیره. خیلی عاقبت بخیره. تو تکرار که ضمین شده هست. دکترا هرچی میگن اشتباه میکنننکنه کم کاری های من و بدقولی هام باعث شده سرنوشت پسر نازنینم عوض بشه؟ دوباره یادم میاد به اشنامون گفتن که این بچه و مادرش خیلیییی اضطراب دارن. یه دعا دادم برای آرامششون. چون دارن صدمه میبینن از این همه استرس. نکنه این مشکلات همه تقصیره منه و ناشی از استرس های ماه اخر بارداری؟!!

خدای من شکرت. به فرزندانم، همسرم، مادر و پدر خودم و همسر و خانواده هامون و من سلامتی بده. با فرزند و سلامتی عزیزانمون ما رو امتحان نکن که طاقتش رو نداریم. رهامون نکن. خدایا عمر طولانی همراه با عزت، آرامش و خوشبختی و سلامتی به همسر بده و صبری که از پس تحمل من بر بیاد!

با مرکز اوتیسم تهران تماس گرفتم و یکم از علائمش گفتم. و این که پس رفت داشته. خانم پشت تلفن تاکید کرد هرچه زودتر برید متخصص مغز و اعصاب و روان شناس اطفال. نمیدونم تو همچین دوره زمونه ای یه روان شناس اطفال نتونستم تو نت پیدا کنم. حالا پیام دادم به یکی از اقوام. دوست ندارم بقیه حساس بشن. ولی مجبور شدم. متخصص مغز و اعصاب اطفال هم فقط یک نفر داریم که برای 17 فروردین وقت داده و تاکید کرده خیلی هم معطل خواهید شد

دلم میخواد گفتار درمان عوض کنم. با تجربه ترین گفتار درمان شهر هم از اقوام دور همسر هست و برادر یه خانومی که در صورت متوجه شدن شرایط میتونیم معادل اعلام به کلیه بستگان فرض کنیم. این گزینه هم خط خورده. 

خانواده همراهیم نمیکنن. نمیتونم از دغدغه ها بهشون بگم. اطلاعات ندارن و فقط مخالفت میکنن. نهایتا هم همیشه میگن درمان که نداره که چی. وجود حلما هم باعث شده دست و پا بسته تر باشم. خیلی احساس تنهایی میکنم. 

تو وبسایت های انگلیسی مطالب بهتری هست. یه داکیومنت برای 100 روز اول دانلود کردم که چه کاری باید انجام بدم.

میخوام تهران نوبت بگیرم و تا 17 فروردین منتظر نباشم. برای شروع درمان دیر نشده اما سن خیلی خوبی هم نیست. همه ی امیدم به اینه که محمد ان شالله ضریب هوشی بالایی داره و این میتونه تو آینده و روند درمان نتیجه خوبی بزاره.  اگه همسر راضی بشه فردا هم میبرمش مرکز اوتیسم شهرمون. 

فکر که میکنم نتیجه ازدواج دو تا انسان کم حرف بعید نیس که اوتیسم یا شبه اوتیسم باشه. همسر تا زمانی که کسی باهاش صحبت نکنه هرگز شروع کننده بحث نیست. خیلی خیلی کم حرفه. احساساتش تو صورت و رفتار بروز نمیده منم به اصطلاح سر زبون دار نیستم. اما ما هر دو به موقع صحبت کردیم و مشکلات دیگه رو هم نداشتیم. کاش فقط تاخیر کلامی داشت. 

باید رانندگی یاد بگیرم تا بتونم خودم بچه ها رو بیرون ببرم. کفش های آهنی میپوشم

خدایا این ها کین که شدن رجال کشور ما. تمام روز فقط خون خودم خوردم.

یعنی افغانستان و عراق جنگ زده و داعش زده بهتر از ایران تو قضیه کرونا عمل کردن. چند تا کشته لازمه تا مسئولین یه حرکتی بزنن؟؟؟

فقط انتخابات براشون مهم بود. ما جزء معدود کشورهایی بودیم که حتی پروازها به چین کنسل نشده بود. هیچ نظارتی روی بیماران مشکوک و خانواده هاشون نبود. کسی پیگیر نبود.

خانواده که تو بیمارستانن و بخش آی سیو و سونوگرافی چیزهایی دیدن و میگن که وحشت به تنم انداخت. مریضی که تشخیص همه پزشک ها کرونا بوده رو تو بخش کنار همه خوابوندن. بدون قرنطینه. فوتی داشتن با تشخیص بیماری که اصلا تست هم نگرفتن ازش. کلا هیچ اقدام موثری تو شهرستان ها نیست.

به رزیدنت های بخش سونو حتی ماسک و ضدعفونی کننده نمیدن مبادا هزینه گردنشون بیوفته. میگن برید داروخونه بخرید. چیزایی رو که نایاب شده.

لعنت به شما از جزء تا کل

تو انتخابات شرکت کردم و به یه اشنایی رای دادم که اصلا هیچ تبلیغی نداشت و فقط شرکت کرده بود تا یه سری حرف ها رو بزنه. نهایتا هم احتمالا اخر شده. 1300 تا رای آورد البته که خوب بود به نسبت ناشناخته بودنش. بهش رای دادم چون میدونستم آدم بسیار خوبیه. ولی به همه اونایی که رای ندادن حق میدم. اخه مردم چجوری اعتراضشون به شما برسونن؟ چطوری بگن از سیستم ناراضی ان. تظاهرات که نمیشه. همیشه آشوبگرا قاطی میشن. نماینده ها رو هم که همه رد صلاحیت کردید. واقعا ما دموکراسی داریم؟؟؟؟ به کجا داریم میرسیم.

بیش تر از کرونا حالم بده از کشورم. از این همه ریا و دروغ و بی فکری. از این همه ی بازی. حس آدمی رو دارم که تازه داره بیدار میشه. گیجم. بعد از این همه مشکلاتی که داشتیم این جواب مردم نبود.

اخبار اومده با افتخار یه کلیپی که از غسالخونه یه شهری در اومده و حدود 50 تا جنازه افتاده توش نشون داده که نگران نباشین. این جنازه ها رو ما بلدیم دفن کنیم. اگه هنوز دفن نشدن چون خانواده ها اصرار داشتن اول جواب تست کرونا بیاد بعد اگه منفی بود جنازه رو تحویل بگیرن!!!!!!!!!!!! و جنازه ها بعضا مال یک هفته پیشه. این یعنی تایید کردن که ملت کرونا میگیرن میمیرن، بعد از یک هفته نتیجه تست میاد که کروناست و نمیشه جنازه رو تحویل خانواده داد. اما مسئولین

این یعنی امار و ارقامشون همه با تاخیره. یعنی قبل این که معلوم بشه بیماری چیه طرف مرده. دقیقا همون چیزی که تو فضای مجازی در مورد اون پرستار جوون پخش شد. این که یعد یک هفته تازه اعلام کردن کرونا بودهتعداد جنازه ها توی فیلم خیلیییییییییییی زیاده. باز هم شایعات بهتر عمل میکنن تا مسئولین.

خدایا بهمون رحم کن. و ظالمین رو که خون خودشون رنگین تر از مردم میبینن نابود کن.

این قرنطینه طولانی شده و کم کم همه دارن خسته میشن. فک کنم من جزء محدود آدمایی هستم که خود قرنطینه اذیتم نمیکنه. نگرانم. خیلی نگران سلامتی عزیزانم هستم. کاش همه رعایت کنن. خواهر کوچیکه و بزرگه فعلا دووم اوردن و نیومدن شمال. با این که سر کار نمیرن. با این که خونه خواهر کوچیکم  یه 30 متری بیشتر نیست و بچه کوچیک دارن. اما فک کنم چند روز دیگه بیان.خواهرزاده بزرگم یه سره پشت تلفن زار میزد که کاش اونجا بودم و سعی میکرد دل مادربزرگش نرم کنه که بیان شمال. اما خواهر بزرگه خودش تو گروه پرخطره و تحت درمان به خاطر ام اس. از اون طرف برادر و زن داداشم هم کادر درمان. خیلی خطرناکه. دلم میخواست کنار هم بودیم. اما کاش نیان. کاش تو خونه هاشون سلامت باشن و زود یه درمان مناسب برای این بیماری لعنتی پیدا بشه.

خدای من همسرم، فرزندانم، مادر و پدرم، خواهرها و برادرم و خانواده هاشون و خانواده همسر به خودت میسپارم. سلامت نگهشون دار.