تست اوتیسم مخصوص سن پسر کوچولو رو دادم. نتیجه ریسک بالا بود و توصیه اکید برای مراجعه به متخصصین. چند بار تست دادم. مقالات اوتیسم خوندم و میبینم بر خلاف چیزی که گفتار درمانش میگه اوتیسم ها انواع مختلفی دارن. بعضی ها مثل پسر دوست داشتنی من تکرار محسوس ندارن. درک خوبی دارن و در بقیه قسمت ها ضعف دارن. چیزی که واضحه این بچه نیاز به کمک داره. حالا بیمار باشه یا نه. اوتیسم باشه یا خیر.
با مرکز اوتیسم تهران تماس گرفتم و یکم از علائمش گفتم. و این که پس رفت داشته. خانم پشت تلفن تاکید کرد هرچه زودتر برید متخصص مغز و اعصاب و روان شناس اطفال. نمیدونم تو همچین دوره زمونه ای یه روان شناس اطفال نتونستم تو نت پیدا کنم. حالا پیام دادم به یکی از اقوام. دوست ندارم بقیه حساس بشن. ولی مجبور شدم. متخصص مغز و اعصاب اطفال هم فقط یک نفر داریم که برای 17 فروردین وقت داده و تاکید کرده خیلی هم معطل خواهید شد
دلم میخواد گفتار درمان عوض کنم. با تجربه ترین گفتار درمان شهر هم از اقوام دور همسر هست و برادر یه خانومی که در صورت متوجه شدن شرایط میتونیم معادل اعلام به کلیه بستگان فرض کنیم. این گزینه هم خط خورده.
خانواده همراهیم نمیکنن. نمیتونم از دغدغه ها بهشون بگم. اطلاعات ندارن و فقط مخالفت میکنن. نهایتا هم همیشه میگن درمان که نداره که چی. وجود حلما هم باعث شده دست و پا بسته تر باشم. خیلی احساس تنهایی میکنم.
تو وبسایت های انگلیسی مطالب بهتری هست. یه داکیومنت برای 100 روز اول دانلود کردم که چه کاری باید انجام بدم.
میخوام تهران نوبت بگیرم و تا 17 فروردین منتظر نباشم. برای شروع درمان دیر نشده اما سن خیلی خوبی هم نیست. همه ی امیدم به اینه که محمد ان شالله ضریب هوشی بالایی داره و این میتونه تو آینده و روند درمان نتیجه خوبی بزاره. اگه همسر راضی بشه فردا هم میبرمش مرکز اوتیسم شهرمون.
فکر که میکنم نتیجه ازدواج دو تا انسان کم حرف بعید نیس که اوتیسم یا شبه اوتیسم باشه. همسر تا زمانی که کسی باهاش صحبت نکنه هرگز شروع کننده بحث نیست. خیلی خیلی کم حرفه. احساساتش تو صورت و رفتار بروز نمیده منم به اصطلاح سر زبون دار نیستم. اما ما هر دو به موقع صحبت کردیم و مشکلات دیگه رو هم نداشتیم. کاش فقط تاخیر کلامی داشت.
باید رانندگی یاد بگیرم تا بتونم خودم بچه ها رو بیرون ببرم. کفش های آهنی میپوشم
درباره این سایت